Όντος ξέρουμε ...πραγματικά ...τι θέλουμε ; Κυριακή 02/01/2011 *

Όντος ξέρουμε ...πραγματικά ...τι θέλουμε ; Κυριακή 02/01/2011 :
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΜΕ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ .................................................................................*** XRONIA POLLA KAI KALH XRONIA !!! σε όλες τις γλώσσες ... ~!! :Σκεφτήκατε ποτέ πώς λένε
Hellas : GREECE : «Χρόνια Πολλά», «Καλά Χριστούγεννα» και «Ευτυχισμένος ο Καινούριος Χρόνος», σε άλλες γλώσσες;
Αγγλία - Merry Christmas and a Happy New YearΓαλλία - Joyeux Noel et Bonne Année!Γερμανία - Frohe Weihnachten und ein glckliches Neues Jahr!
Ιταλία- Buon Natale e Felice Anno Nuovo!
Ισπανία - Feliz Navidad y Próspero Año Νuevo
Κίνα - Sing Dan Fae Lok. Gung Hai Fat Choi (Καντονέζικα) κ.λ.π. ............


ΩΡΑ ΑΡΦΑΡΩΝ –ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ …ΤΩΡΑ!


~** Απόψε έλαβα ένα όμορφο μήνυμα που τελείωνε με τα ακόλουθα:
ΟΜΩΣ ΑΝΑΡΩΤΗΘΗΚΕΣ ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑΝ ΖΩΝΤΑΝΟ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΕΙΤΑΙ ''ΑΝΘΡΩΠΟΣ''?...
ΟΠΩΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ.ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΜΗΧΑΝΙΚΑ ΝΑ ΑΠΟΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ''ΑΝΘΡΩΠΟΙ...Έτσι θυμήθηκα τις προάλλες, όταν είχα βγει με φίλους για μια απογευματινή βόλτα. Κάναμε βόλτες με το αυτοκίνητο μέχρι που αποφασίσαμε να πάμε σε μια καφετέρια στη Βούλα, κοντά στη θάλασσα... Και πήγαμε... Ήταν απόγευμα, την ώρα που έδυε ο ήλιος... Ήταν πολύ όμορφα. Είχε πολύ κόσμο, αλλά συνέβη τελικά να ''αδειάσει'' ένα τραπέζι από εκείνα που ήταν μπροστά στη θάλασσα.. Περιμέναμε λίγη ώρα, ώσπου να έρθει ο σερβιτόρος να μαζέψει και να καθαρίσει το τραπέζι και φυσικά να παραγγείλουμε. Τελικά, ύστερα από ένα λογικό χρονικό διάστημα αναμονής, ήρθε ένας νεαρός και άφησε νερά στο τραπέζι μας. Μετά από λίγο έφτασε και ο σερβιτόρος με το μηχανάκι για τις παραγγελίες. Ο Θ. και η Α. σε όλη την διαδρομή έλεγαν οτι ανυπομονούσαν να φτάσουμε για να φάνε μια φρουτοσαλάτα... Όμως στον κατάλογο δεν αναφερόταν πουθενά η φρουτοσαλάτα. Είχαν αποφασίσει και οι δύο ότι, σε περίπτωση που πράγματι δεν είχε φρουτοσαλάτα, θα έπαιρναν ένα παγωτό με τέσσερις διαφορετικές γεύσεις, σιρόπι, μπισκοτάκια και φρούτα... Ομολογώ οτι κοιτούσαν την φωτογραφία και τους έτρεχαν τα σάλια... Τόσο λαχταριστό ήταν. Σωστός πειρασμός. Ήταν το ακριβότερο από όλα... Λογικότατο !! Εγώ από την πλευρά μου, σε όλη την διαδρομή ήθελα ένα ζεστό καπουτσίνο με κανέλα. Όταν, όμως, είδα οτι καθίσαμε στο συγκεκριμένο μαγαζί, αποφάσισα οτι θα φάω και κέικ σοκολάτας με παγωτό βανίλια και σιρόπι βύσσινο. Τις περισσότερες φορές, όταν πάω στην συγκεκριμένη καφετέρια, η οποία έχει υποκαταστήματα σε όλη την Αθήνα, τρώω αυτό το γλυκό... Μου αρέσει πολύ αυτός ο συνδυασμός. Η αλήθεια είναι οτι είναι και το μόνο γλυκό που τρώω σε καφετέρια... (σε κάποια νησιά -κυρίως νησιά- τρώω και σουφλέ σοκολάτας με παγωτό...μιαμ ..μιαμ)Ο σερβιτόρος, ένας νέος άντρας γύρω στα 30 ήταν πλέον στο τραπέζι μας. Η Α. ρώτησε αν έχει φρουτοσαλάτα. Η απάντηση που πήρε ήταν αρνητική και η απογοήτευση στο πρόσωπό τους διάχυτη. Είπε τότε οτι θέλουν δύο παγωτά... μπλα μπλα μπλα, τα περιέγραψαν. Άνοιξαν και τον κατάλογο και έδειξαν και οι δύο στον σερβιτόρο το παγωτό που θέλουν, το οποίο έιχε και ένα περίεργο όνομα που τώρα μου διαφεύγει. Όλα καλά... Κι έφτασε η σειρά μου. Είπα οτι θέλω το κέικ σοκολάτας με παγωτό βανίλια. Και σιρόπι βύσσινο. Ο σερβιτόρος, τότε, είπε οτι δεν μπορούν να βάλουν σιρόπι βύσσινο. Του είπα με στόμφο οτι δεν πειράζει και οτι ''τότε'' δεν το θέλω... Και γύρισα από την άλλη. Τότε εκείνος γύρισε και μου είπε οτι ''ένταξει, μπορούν να βάλουν σιρόπι βύσσινο''. ''Ωραία, τότε'' είπα εγώ και παρήγγειλα και τον καπουτσίνο με κανέλα. Και ο σερβιτόρος έφυγε. Ο Θ. και η Α. ξέσπασαν σε γέλια... Και μου έλεγαν οτι είχα ''πολύ πλάκα'' που είπα ''τότε δεν το θέλω''... σαν παιδί... Ομολογώ οτι είχαν δίκιο... Και φυσικά δεν το ''πήρα στραβά''. Ξέρω και ξέρουν οτι δεν ήταν θέμα ''παραξενιάς'' ή ''κακομαθημένου παιδιού''. Γνωριζόμαστε από τις κούνιες μας κυριολεκτικά... Απλά είχε όντως πλάκα εκείνη την στιγμή, γιατί γενικότερα γελούσαμε όλη την ώρα (πράγμα σύνηθες για μας!). Τα διευκρινίζω αυτά τώρα, απλά διότι έχει επικρατήσει όσοι εκφράζουν αυτό που πραγματικά θέλουν και το ζητούν να κατηγοριοποιούνται είτε ως ''παράξενοι-ιδιότροποι'' (στην καλύτερη των περιπτώσεων) ή ως ''παιδιά''. Αυτό, όμως είναι ένα άλλο θέμα, που θα το κρατήσω για το τέλος... ως ''κερασάκι στην τούρτα''...Τους εξήγησα οτι μπορεί να είχα πλάκα... αλλά το θέμα δεν ήταν και τόσο αστείο... Τους εξήγησα οτι αντέδρασα έτσι, διότι ήθελα να φάω κάτι πολύ συγκεκριμένο και οτι το συγκεκριμένο κέικ σοκολάτα με παγωτο μου αρέσει ΚΥΡΙΩΣ σε συνδυασμο με το σιρόπι του... πράγμα που το ξέρουν πολύ καλά και αυτοί, γιατί συνηθίζαμε να το τρώμε όλοι σε μια άλλη καφετέρια με υποκαταστήματα, μέχρι που δυστυχώς το κατάργησαν από τον κατάλογό τους... Επίσης, ότι προσωπικά θεωρώ οτι είναι σημαντικό να ξέρει ένας άνθρωπος ''τί θέλει'' και ''τί δεν θέλει'' ανά πάσα στιγμή. Και αφού το αποφασίσει συνειδητά να εμμείνει σε αυτό και να μην παρασύρεται σε ό,τι άλλο... Και πως αυτό πρέπει να το κάνει κανείς ανα πάσα στιγμή για όλα τα θέματα, τα τόσο απλά όσο αυτό, όσο και για τα σύνθετα. Και να επιλέγει ανά πάσα στιγμή με το τί θα συμβιβαστεί και με το τί όχι. Και οτι στην προκειμένη περίπτωση δεν ήθελα να ''συμβιβαστώ'' και αυτό ήταν η επιλογή μου, ίσως απλά επειδή ήθελα να φάω αυτό το συγκεκριμένο πράγμα. Εκτός αυτού, τους είπα οτι δεν είναι σωστό για ένα μαγαζί να υποτιμούν τον πελάτη με τέτοιον τρόπο επειδή απλά ''προφανώς'' δεν προλαβαίνουν να αναλωθούν στις ''λεπτομέρειες'' που έχει μια παραγγελία (τακτική του ''γαρνιτούρα λαχανικά λέει το πιάτιο; ποιός τα βάζει αυτά τώρα... μες τον ''πανικό''!). Συμπλήρωσα οτι έχω εργαστεί πριν 10 χρονια εστω κι εγώ σε καφετέριες και σε εστιατόρια και οτι γνωρίζω πολύ καλά οτι ενδέχεται να ''υπάρχει εντολή'' από τον μπουφέ για τους σερβιτόρους να μην ''παίρνουν'' τις ''δύσκολες'' προς ετοιμασία παραγγελίες (προς θεού, ένα ζούληγμα στο μπουκάλι είναι το σιρόπι βύσσινο--όχι πίνακας ζωγραφικής) όταν έχει πολλή δουλειά και γι'αυτό ''θύμωσα'' και αντέδρασα και αρνήθηκα (αλλά και να μην γνώριζα΄όλα αυτά πάλι θα αρνιόμουν πολυ απλά γιατί ήξερα τί ακριβώς θέλω...). Σημασία, λοιπον, έχει να πάνε όλα γρήγορα στον πελάτη έστω και λειψά... ή ''ατελή''... Η τακτική αυτή εφαρμόζεται συνήθως για να μην φύγει κανείς πελάτης και έτσι να ''πουλήσουν'', (σε περίπτωση που αναρωτιέστε, ειλικρινά, ουδέποτε έκανα κάτι τέτοιο όσο υπήρξα σε τέτοιους χώρους... Σε ανάλογες περιπτώσεις έλεγα: παιδιά, αυτό πάρτε το και πηγαίνετέ το εσείς έξω, εγώ δεν το πάω! Ή έλεγα στον πελάτη πως έχουν τα πράγματα ευθύς εξαρχής...για να καθορίσει την επιλογή του-- ). Και έκλεισα λέγοντάς τους οτι πολλες τέτοιες αλυσίδες τώρα τελευταία δίνουν bonus στους σερβιτόρους για τα ''πιάτα'' που ''πουλάνε'' ρωτώντας: "Θα θέλατε μήπως να συνοδεύσετε τον καφέ σας με κάποιο γλυκό;'' (απάντηση: ωχ! πάλι καλά που είστε κι εσέις.. παραλίγο να το ξεχάσω.. μόλις με σώσατε από την καταστροφή...!!)Σε αυτές τις ερωτήσεις συνήθως οι άνθρωποι απαντούν ''μηχανικά''... Τις περισσότερες φορές λένε ΝΑΙ... γιατί ο εγκέφαλος δεν θέλει και πολύ, ''μηχανικά'' στο άκουσμα της λέξης και μόνο ''γλυκό'' να εκκρίνει τα χημικά του και να καταλάβει όλο το ''σύστημα''. Αν ίσχυε το αντίθετο... θα είχαν πάψει να το κάνουν αυτό στα μαγαζια. Λέω κάτι παράλογο; Αλλά αυτοί μαλλον ξέρουν πιο πολλά από εμάς για εμάς... απ'ό,τι εμείς... Αν ο καθένας από εμάς όριζε τον εαυτό του και ήξερε τί πραγματικά ήθελε... δεν θα είχαν αποτελέσματα οι ''ευγενικές'' προτάσεις... Με τα πολλά ο σερβιτόρος καταφτάνει με τον τεράστιο δίσκο του. Αφήνει το κέικ και το καπουτσίνο στο τραπέζι. Η κανέλα έλειπε (άλλωστε, 8 στους 10 σερβιτόρους, στατιστικά ξεχνούν την κανέλα...). Αφήνει και τα παγωτά. Καλη όρεξη λέει.. μισή σε έμας και μισή μάλλον σε ένα διπλανό τραπέζι, αφού, πριν καλά-καλά τελείωσει την ευχή του, είχε αρχίσει ήδη να αποχωρεί με τον δίσκο του... Και τότε όλα αρχίζουν...Καθώς αδειάζω ζαχαρίτσες στον καφέ παρατηρώ οτι ο Θ. και η Α. κοιτούν τα πιάτα τους και ύστερα αλληλοκοιτάζονται... με απορία.. ''Πού είναι τα φρούτα;"... λένε σχεδόν με ένα στόμα μια φωνή. Κι ύστερα εναλλάξ: "Πού είναι οι φράουλες;", ρωτάει η Α. "Πού είναι η μπανάνα;'', ρωτάει ο Θ. Πιάνουν τον κατάλογο, για να σιγουρευτούν οτι έχουν παραγγείλει το σωστό παγωτό. Θεωρώ οτι αυτή είναι μια χαρακτηριστική αντίδραση εκείνου που έχει ασυνείδητα ενστερνιστεί τον ρόλο του''θύματος''. Ένα σωστό ''θύμα'' , τείνει πάντα να πιστεύει οτι αυτό έχει κάνει λάθος και οτι αυτό φταίει. Ακόμα κι όταν έχει μελετήσει τον κατάλογο μισή ώρα, προτού καταλήξει στην επιλογή του. Έτσι φανερώνεται και αποδεικνύεται, αν θέλετε, οτι ευθύς εξαρχής δεν ήταν 100% συνειδητό στην επιλογή του και καταλήγει να αμφισβητεί τον ίδιο του τον εαυτό. Κάτι ακόμα που αποδεικνύεται, -για να το δούμε και από μια άλλη πλευρά- είναι οτι ορισμένοι ασυνείδητοι, μας κάνουν να αμφισβητούμε τα λογικά, τα προφανή, τον ίδιο μας τον εαυτό... Ακόμα και τώρα έχω την εικόνα στα μάτια μου, όπου τα δάχτυλά τους δείχνουν μία τις μπάλες της φωτογραφίας και μία αυτές στο πιάτο τους, αφενός για να δουν αν όντως είναι τέσσερις, αφετέρου για να εξακριβώσουν μία προς μία, αν οι γεύσεις είναι ίδιες. Καταλήγουν τελικά, ύστερα από εξονυχιστική εξέταση! Πόρισμα: δεν μας έφεραν λάθος πιάτα, το παγωτό είναι ίδιο, ΑΛΛΑ ΛΕΙΠΟΥΝ ΤΑ ΦΡΟΥΤΑ...!!! Κατά τ' άλλα το παγωτό είναι το ''ίδιο''... Δεν μιλώ... μόνο αναρωτιέμαι... Ως προς τί τόση έκπληξη και απορία... όταν τους έχω ήδη πει... όοοοοολα αυτά...!! Τελικά, ευτυχώς, ο Θ. φωνάζει τον σερβιτόρο. Έρχεται... Του λένε οτι το παγωτο δεν έχει φρούτα... ''φραόυλες, μπανάνες, ακτινίδιο...λέει ο κατάλογος''! Τότε ο σερβιτόρος λέει: "Ναι, δεν έχει... λόγω...εποχής''. "Δεν έχει μπανάνες αυτήν την εποχή..;;;'', ρωτάει η Α. υπαινικτικά (είναι εισαγωγής πάντα, όπως και τα ακτινίδια). Ταυτόχρονα σχεδόν... λέμε με ένα στόμα μια φωνή ο Θ. κι εγώ: "Τί λέτε; Δεν έχει φράουλες Μάη μήνα;"... συνεχίζει ο Θ.: ''Σοβαρολογείτε, τώρα;;;'' και αμέσως εγώ έντονα: '' Έχει φράουλες τον Μάϊο''... (διότι, είναι η εποχή τους...!) Ο Σερβιτόρος φεύγει... Τα παιδιά μένουν με τα ''ιδια'' παγωτά... Με κοιτούν... Τους υπενθυμίζω οτι έχουν ΕΠΙΛΟΓΗ... Αν θέλουν μπορούν να τα επιστρέψουν... και να πάρουν κάτι άλλο... Δεν μπορεί κανείς να τους στερήσει αυτό το ''δικαίωμα''. Αναφαίρετο καθότι. Δεν μπορεί κανείς να τους υποχρεώσει να φάνε κάτι που δεν θέλουν. Αλλά ούτε και είναι υποχρεωμένοι να πληρώσουν τόσο ακριβά τέσσερις μπάλες παγωτό σε ένα τεράστιο πιάτο... με δυο ή τρεις σταγόνες σιρόπι...(αν και αυτό είναι το λιγότερο). Τα πρόσωπά τους έχουν πια μια όψη λύπης και απογοήτευσης... Αποφάσισαν να κρατήσουν τα παγωτά... Αποφάσισαν να συμβιβαστούν, γιατί όπως είπαν ''άντε να περιμένεις πάλι'', "και ποιος ξέρει αν πάρουν κάτι άλλο πώς θα είναι'' και ''δεν πειράζει, τί άλλο να πάρουμε τώρα..''... Έφαγαν εντούτοις το παγωτό γκρινιάζοντας πότε- πότε... !! Ήρθε ή ώρα να φύγουμε. Φεύγοντας αφήνω πουρ-μπουάρ στο τραπέζι. Ο Θ. μου λεει "Τί κάνεις, παιδάκι μου. πας καλά;" Του εξηγώ... πως ''ό,τι κι αν συνέβη, ο σερβιτόρος είναι εδώ εργαζόμενος και έχει ταλαιπωρηθεί απίστευτα... σήμερα με όλον αυτόν τον κόσμο! Δεν ευθύνεται καθόλου αυτός που ο επιχειρηματίας/αφεντικό είτε δεν είναι ικανός να προμηθεύσει σωστά το μαγαζί του, είτε δεν είναι ικανός να κάνει σωστή εκλογή προσωπικού για τον μπουφέ, είτε δεν έχει την παραμικρή ιδέα του τί συμβαίνει με το μαγαζί του, ή είναι τόσο ασυνείδητος ώστε να λέει στον υπάλληλο μαζί με τις κακοφτιαγμένες παραγγελίες και τα λοιπά κακώς κείμενα να ''σερβίρει'' και ένα τόσο αφελές και χυδαίο μαζί ψέμα στον πελάτη... ώστε να δικαιολογηθέι... ΑΛΛΑ, ο σερβιτόρος ευθύνεται για το οτι ψεύδεται, υποτιμά την νοημοσύνη μας, ξεχνά οτι έχει απέναντι του συνανθρώπους του, οτι αύριο θα του ''κάνουν το ίδιο'', οτι είναι ντροπή να λέει ΄τετοιο ψέμα, οτι δεν σκέφτηκε καν αυτό που έιπε, αλλα μόνο παπαγάλισε... και οτι τελικά... εμείς δεν είμαστε εδώ για να τον τιμωρήσουμε... Και οτι το μάθημά του το πήρε... με την ντροπή που ένιωσε όταν ΑΝΤΙΔΡΑΣΑΜΕ έστω στο ψέμα του. Αυτό είναι αρκετό... Ας ελπίσουμε και οι δύο οτι δεν θα αρκεστεί στον να σκαρφιστέι ένα πιο πιστευτό ψέμα... την επόμενη φορά... Και ας το ελπίσουμε, γιατί είναι δεδομένο... οτι πάλι θα νιώσει ντροπή για το θέμα...και θα συνεχίσει να νιώθει κάθε φορά που το κάνει... Θα φροντίσει το σύμπαν γι' αυτό... Έχει τους νόμους και τους τρόπους του... '' Εγώ πάντως εκείνη την ώρα έκανα αυτό που ήθελα, αφού βεβαιώθηκα πρώτα μέσα μου οτι δεν το κάνω επειδή φοβάμαι κατά βάθος οτι αν δεν το κάνω... ύστερα από όλα αυτά... θα κακοχαρκτηριστώ... από τον σερβιτόρο... ,αλλά επειδή αυτό θέλω!Αυτά... λοιπόν... Έχω κατα νού και άλλα περιστατικά ανάλογα... Αλλά δεν έχουν σημασία άλλες λεπτομέρειες... Η ουσία είναι οτι ...Δεν είναι ό,τι καλλίτερο να ξεκινάς για φρουτοσαλάτα και να τρως σκέτο παγωτό... Να ξεκινάς για έναν καφέ και να καταλήγεις να τον ''συνοδεύεις'' με ένα γλυκό. Να ξεκινάς για ένα σάντουιτς και να καταλήγεις να παίρνεις και πατάτες και αναψυκτικό...Επειδή απλά στο θύμησε κάποιος, (ε, ναι μήπως και το είχες ξεχάσει οτι έχεις και αυτήν την επιλογή)...! Η αλήθεια είναι οτι όταν είμαστε ΚΥΡΙΟΙ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ , πράγμα το οποίο σημαίνει οτι εμείς οδηγούμε τον εαυτό μας και κανένας άλλος... είμαστε πραγματικά ελεύθεροι. Ακούγεται σαν ψέμα... αλλά δεν είναι. Ακούγεται σαν ψέμα το οτι το να ελέγχει και να καθοδηγεί τον εαυτό του κάποιος είναι ''ελευθερία'' αλλά αλήθεια σας λέω δεν είναι καθόλου έτσι. Όταν ακούμε τί μας ζητάει ο εαυτός μας ανά πάσα στιγμή, τότε ποτέ ο έλεγχος του εαυτού μας δεν είναι δεσμευτικός. Δεσμευτικός γίνεται όταν προσπαθούμε να επιβάουμε κάτι στον εαυτό μας που δεν είναι ο εαυτός μας. Και αυτό είναι ένα βασικό κριτήριο την ίδια στιγμή, για να καταλαβαίνουμε πότε είμαστε ο εαυτός μας και πότε όχι. Και πρέπει ανα πάσα στιγμή να είμαστε σε ετοιμότητα να ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΟΥΛΗΣΗ ΜΑΣ ... και να μην αντιδράμε ποτέ μηχανικά, δίχως σκέψη... υποτάσσοντας την ψυχή, το πνεύμα μας στην ουσία στο σώμα μας. Και λέω για το ''σώμα'' όχι επειδή το σώμα είναι κάτι υποδεέστερο και κατατρεγμένο. Καθόλου δεν το πιστεύω αυτό... Αντίθετα, είναι τόσο σημαντικό, ίσως και ακόμα σημαντικότερο αφού όπως λένε είναι ''ο ναός της ψυχής΄΄...!! Το λέω γιατι το σώμα μας, όπως λέει και ο φίλος ή η φίλη στο μήνυμα, είναι ένας ζωντανός οργανισμός... ο οποίος λειτουργεί με συγκεκριμένους τρόπους... εννοείται μέσω του εγκεφάλου και των χημικών διεργασιών... Για την ακρίβεια με τους τρόπους που έχει συνηθίσει ... που έμεις το έχουμε μάθει ... Αλλά αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο ζήτημα... που αξίζει να ερευνήσει κανείς. Ίσως κάποια άλλη φορά... να γράψω για μια σχετική ταινία που έχω κατα νου!Και θα κλείσω λέγοντας οτι πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά δύο θέματα... Να τα πάρουμε αρκετά σοβαρά...Το πρώτο είναι οτι πρέπει να βγούμε από την πλάνη οτι το να λέει και να εκφράζει κάποιος αυτό που θέλει και να εμμένει σε αυτό δεν είναι ''παραξενιά'' δεν είναι ''ιδιοτροπία''... Αντιλαμβάνομαι πλέον οτι πρόκειται για έναν φόβο... Οτι θα μας κακοχαρακτηρίζουν... ή ό,τι άλλο... Μπροστά σε αυτόν τον φόβο μένουμε άπραγοι, άλλοτε συμβιβαζόμαστε χωρίς πραγματικά να το θέλουμε... , άλλοτε επειδή νιώθουμε οτι δεν υπάρχει επιλογή... Πάντα υπάρχει επιλογή... Επιλογές... Είναι γεγονός... Και αν αυτό ακούγεται εγωιστικό...καθόλου δεν είναι.. Το λέω αυτό γιατί... όταν δεν κάνουμε αυτό που έχουμε επιλέξει και θέλουμε --προσέξτε οτι μιλάω πάντα σε πλαίσια λογικά, σε πλαίσια αγάπης,αλήθειας και καλής προαίρεσης.. μέσα στα οποία δεν βλάπτουμε ουτε τον εαυτό μας ούτε τους συνανθρώπους μας--..έλεγα οτι αν δεν κάνουμε αυτό που θέλουμε, τότε πχ νιώθουμε θυμό... ο οποίος συχνά μένει εντός μας...φαινομενικά προσωρινά- μέχρι που αργότερα... βγάζουμε τον θυμό μας σε κάποιον άλλον και μένουμε να αναρωτιόμαστε και εμείς και αυτός ο κάποιος "μα τί έπαθα/έπαθες πάλι''...!! Πέρα από αυτό όμως.... όταν είμαστε ο εαυτός μας και επιλέγουμε συνειδητά και εμμένουμε και υπερασπιζόμαστε την επιλογή μας γιατί είναι πηγαία... με την στάση και τον τρόπο ζωής μας δίνουμε το παράδειγμα... Αλήθεια... ! Το οτι δεν είμαστε παράξενοι... εμείς το γνωρίζουμε... Γρήγορα θα το καταλάβουν και οι άλλοι... Το οτι έχουμε δίκιο επίσης. Γιατί την ίδια Δικαιοσύνη ενστερνιζόμαστε όλοι, μια αίθηση της δικαιοσύνης που πηγάζει από μέσα μας... Γιατί όλοι οι άνθρωποι ξέρουν μέσα τους οτι ΑΥΤΟ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ αλλά φοβούνται.. μήπως τους παρεξηγήσουν, μήπως τους απορρίψουν... μήπως..μήπως...μήπως.. Αλλά... κάθε φορά, ανά πάσα στιγμή μπορεί ο καθένας από εμάς να κάνει την αρχή... Η δική μας αρχή στην καθημερινότητά μας μπορεί να γίνει η αρχή και κάποιου άλλου... Το δεύτερο πράγμα είναι το ακόλουθο ερώτημα: ''όταν δεν μπορούμε να ξέρουμε τί πραγματικά θέλουμε και να εκφράσουμε οτι θέλουμε τον καφέ μας πολύ γλυκό και όχι σκέτο, όπως μας τον φέρανε κι ύστερα να ζητήσουμε έναν άλλον καφέ ή να φροντίσουμε να πιούμε τον καφέ μας γλυκό...έστω ζητώντας ζάχαρίτσες ή έστω πηγαίνοντας να πάρουμε ζαχαρίτσες... από το μπαρ ΤΟΤΕ πώς έιναι δυνατόν να πάρουμε στα χέρια μας τα πιο σημαντικά θέματα της ζωής μας, της κοινωνίας μας, του κοσμου.... Πώς....;;;;;;;;;;;;;;;;(μόλις σκέφτηκα οτι ο σερβιτόρος για τους περισσότερους από εμάς λειτουργεί στο μυαλό μας ως υπηρέτης... Είναι η δουλειά του λέμε.. να μας φέρει...ζάχαρη... Και περιμένουμε να μας φέρει ζάχαρη... Καμιά φορά όμως, όταν ο σερβιτόρος δεν έρθει ποτε... πρέπει να πάμε να πάρουμε ζαχαρη μόνοι μας ή να μην πιούμε αυτόν τον καφέ ΑΝ ΟΝΤΩΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΟΥΜΕ...)
Σοφά ζεί κανείς ζώντας. Ίσως αυτό να λέει αρκετά για μένα. Αυτό ίσως είναι και ό,τι θέλω να μοιραστώ με όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμές… Η σοφία δεν είναι παρά εμπειρία που καθίσταται γνώση. Αυτήν την σοφία αποζητώ. Ο Πλάτωνας έλεγε οτι ΄΄φιλόσοφος΄΄ είναι ο άνθρωπος που δεν είναι ούτε σοφός, ούτε μωρός, αλλά κάπου στο μέσον, μεταξύ μωρίας και σοφίας… Ας πούμε, λοιπόν, οτι είμαι ‘’φιλόσοφος’’, με την έννοια οτι αγαπώ και αποζητώ την σοφία. Η ζωή μου υπήρξε και είναι έντονη, με πολλές αλλαγές, περιόδους δράσης και αδράνειας… Αυτές τις περιόδους αδράνειας έχω συνηθίσει να τις αποκαλώ ‘’περισυλλογή των νεκρών’’, μια έκφραση που είχα ξεσηκώσει από το ‘’Περικλέους Επιτάφιος’’ του Θουκιδίδη στα μαθητικά χρόνια. Ανακάλυψα τελικα οτι ακόμα και στις περιόδους φαινομενικής αδράνειας ή αλλιώς ησυχίας συμβαίνει ενα άλλο είδος δράσης… εσωτερικής μάλλον… Από ίδιο αυτό κείμενο, θυμήθηκα μόλις την έκφραση: ‘’φιλοκαλούμεν μετ’ ευτέλειας, φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας’’…η οποία περιγράφει το πνεύμα που επικρατούσε στην Αθήνα του Περικλή, τον ‘’χρυσό αιώνα’’… Αυτό το πνεύμα θέλω και στην ζωή μου … ομορφιά και σοφία…Αλήθεια…! Στην μικρή μου ζωή πάνω σε αυτήν την Γη… μόνιμη έγνοια μου ο Άνθρωπος… Η φύση…,γιατί, όπως λένε, είναι ο μεγαλύτερος και σοφώτερος δάσκαλος... Η κατανόηση της Ζωής…και οι τρόποι της... Είναι ένα ταξίδι δίχως τελειωμό… Είναι το μόνο ταξίδι...
Μες τις ένθερμες αναζητήσεις μου, ''μες τις ατέλειωτες περιπλανήσεις της σκέψης μου'', όπως έχει πει ο Οιδίποδας... μια μέρα έσκυψα το κεφάλι με δέος εμπρός στην αρχαία ελληνική σοφία... Πέρασα μέσα από τις συμπληγάδες πέτρες του σύγχρονου πολιτισμού...της επιστήμης και των σύγχρονων φιλοσόφων... Με το πέρασμα βγήκα να συναντήσω το ελληνικό πνεύμα, αστείρευτη πηγή φωτός. Αυτό μονάχα έμεινε... ξάφνου. Συνειδητοποίησα οτι όλα αυτά που είναι γραμμένα υπήρχαν ανέκαθεν μέσα μου... Οτι αυτό το ''πνεύμα'' είναι και εντός μου. Κι ύστερα, κατανόησα οτι είναι μέσα σε κάθε Άνθρωπο. Είναι Άπειρο... Πολλές φορές αισθάνθηκα μια ιδιαίτερη μοναξιά στις διαδρομές που ακολούθησα.... Λέω μοναξιά και όχι μοναχικότητα... Τούτα τα δυο είναι δυο πράγματα διαφορετικά.... Μοναξιά, διότι λίγοι άνθρωποι αναζητούν την γνώση και τη σοφία σήμερα... Μοναξιά, γιατί τα ερωτήματα που είχαν γεννηθεί στα παιδικά μου χρόνια, μεγάλωναν μέσα μου ξαφνικά...άρχιζαν να βαραίνουν στην αρχή κάτω από το βάρος απαντήσεων... Κι οι απαντήσεις έμοιαζε στην αρχή να μην έχουν θέση στον κόσμο αυτό... περισσοτέρο από κάθε άλλη φορά... Σ'έναν κόσμο που δεν μιλά πια για τα ανώτερα όλων, για τα ύψιστα, για την Αλήθεια... Και που κυρίως δεν ζει με βάση αυτά και γι'αυτά, μέσα από αυτά... Έτσι, αναρωτήθηκα βαθειά για ποιον λόγο οι άνθρωποι γύρω μου δεν μιλούν πια για τα σημαντικότερα όλων... των πραγμάτων... Οι απαντήσεις που πήρα ήταν πολλές... Και μια και λέω για απαντήσεις... είναι γεγονός οτι οι ερωτήσεις δεν τελειώνουν ποτέ... Είναι γεγονός πως, καθώς βυθίζονται στο απύθμενο ερωτήσεις, Λερναίες Ύδρες αναδύονται απαντήσεις...
Απαντήσεις δεν έχω να μοιραστώ μαζί σας... Αλλά θέλω να μοιράζομαι με τους ανθρώπους τον μεγαλύτερο θησαυρό όλων...αυτόν της ''αναζήτησης'' της Αλήθειας... Μια σταγόνα, δηλαδή... μαγική που αυξάνεται και φωτίζεται μέσα από τον καθένα από εμάς... Σε αυτήν την σελίδα θα βρίσκετε πότε σκέψεις, πότε συναισθήματα, πότε ιστορίες, πότε γνώσεις από τα βιβλία των καιρών μας ή καιρών αλλοτινών... μέσα από τα μάτια τα δικά μου και μέσα από τα μάτια άλλων ανθρώπων... Πάντα ανθρώπινα... Μέσα μου εύχομαι... οτι όποιος διαβάζει αυτές τις λέξεις που θα αφήνω πότε-πότε σε αυτήν την σελίδα να βρίσκει τον τρόπο να ωφελείται... Καθένας με τον δικό του τρόπου... Κι εγώ.-

** ΟΤΑΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΤΟ 2010 ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ 2011 ΣΑΣ ΓΡΑΦΟΥΜΕ :
~** http://arfara-messinias-stamos-2010.blogspot.com/2010/12/29122010.html , Τετάρτη, 29 Δεκεμβρίου 2010 , Λίγα απ΄ όλα ...Λιγό - λογα ...χθές και σήμερα Τετάρτη 29/12/2010 .-
~** http://stamos-dynami.blogspot.com/2010/12/30122010.html , Πέμπτη, 30 Δεκεμβρίου 2010 Σήμερα Πέμπτη 30/12/2010 σας ενημερώνουμε .-
~** http://vlasisarfarablogspotcom.blogspot.com/2010/12/3112-2010-2010.html , Παρασκευή 31/12 /2010 , τελευταία μέρα του 2010 σας λέμε .-
~** http://snsarfara.blogspot.com/2011/01/2011-01012011.html , Σάββατο, 1 Ιανουαρίου 2011 Ηρθε ο καινούργιος Χρόνος 2011 ...Αγάπη ,Ειρήνη , Ανθρωπιά 01/01/2011 .-
~** http://httpdimmetoparfarablogspotcom.blogspot.com/2011/01/02012011.html , Όντος ξέρουμε ...πραγματικά ...τι θέλουμε ; Κυριακή 02/01/2011 .-

***